De afkondiging in de Eudokiagemeente dat de leden van de Ichthusgemeente zich metterdaad onttrokken hebben aan opzicht en tucht van de Eudokiaraad heeft ook de pers gehaald.

Op deze handelwijze van de Eudokiaraad verscheen in het kerkblad van de Ichthusgemeente de volgende reactie namens de kerkenraad:

Wie heeft zich onttrokken.......?

Verschillende keren zijn de gemeenteleden de afgelopen maanden geconfronteerd met een schrijven van de Eudokiaraad. Eerst een brief d.d. 19 juni 2009. En onlangs opnieuw een schrijven waarin deze raad aankondigde dat hij op zondag 11 oktober aan de Eudokiagemeente zou meedelen dat de leden van de Ichthusgemeente zich metterdaad hebben onttrokken aan opzicht en tucht  van de Eudokiaraad.
In het laatste schrijven werd ook met spijt vastgesteld dat wij het kennelijk niet de moeite waard vonden om op welke wijze dan ook op het schrijven van 19 juni te reageren.
Een dergelijk verwijt kan even de vraag bij deze of gene doen rijzen: zijn wij dan toch niet een beetje onbeleefd geweest?
Wat is echter het geval?

De realiteit onder ogen zien
De Eudokiaraad heeft vijf jaar lang met de gedachte geleefd dat de leden van de Ichthusgemeente 'onder zijn opzicht en tucht' stonden, om het even met de gebruikelijke kerkrechtelijke term te zeggen.
Geen van de Ichthusleden heeft echter ooit onder deze 'vreemde' kerkenraad gestaan.
Dat wist de Eudokiaraad, en dat weet hij nog.
Vanaf het eerste begin is van onze zijde duidelijk te kennen gegeven: de kerkenraad van de gemeente die in de Ichtus kerkt, is de wettige kerkenraad van Kampen-Noord.
Nooit hebben wij ons onttrokken aan een kerkenraad. De gemeente in de Ichthus is haar wettige kerkenraad blijven erkennen.
Met de nieuwe 'vreemde' kerkenraad die de classis in 2004 voor de Eudokia heeft gecreëerd, is er nimmer enige ambtelijke relatie geweest.
Die relatie is ook niet tot stand gekomen toen de nieuwe Eudokiaraad zich eigener beweging als kerkenraad van de leden van de Ichthusgemeente is gaan opwerpen.

Als er gesproken kan worden van een 'onttrekking metterdaad', dan geldt dat al die gemeenteleden die in 2004 (en volgende jaren) geweigerd hebben hun wettige ambtsdragers te blijven erkennen en volgen.
Zij hebben persoon voor persoon gebroken met hun kerkenraad en daarmee zich onttrokken aan de gemeente. Vervolgens hebben zij met behulp van de classis zich laten voorzien van een heel nieuwe eigen kerkenraad.
Dat is de werkelijkheid hier in Kampen.

De 'vreemde' Eudokiaraad moet het dan ook niet vreemd vinden dat de leden van de Ichtusgemeente, helemaal na zoveel jaren, niet meer ingaan op de irreële aanspraken die deze raad als maar op hen meent te kunnen doen.
Het is als post die je steeds van een instantie blijft ontvangen, terwijl je al zoveel keer hebt aangegeven dat je aan die instantie niet verbonden bent.

Onethisch
Als we dit bedenken dan heeft het handelen van de Eudokiaraad ook iets onbehoorlijks.
Het is onbehoorlijk dat de Eudokiaraad de leden van de Ichthus beschuldigt van een dergelijke daad die zij nimmer voltrokken hebben. Alleen al uit het oogpunt van burgerlijk fatsoen is het onethisch, laat staan als we het wegen in de schaal van de normen van waarheid en liefde die in Christus' kerk gelden.
Ook naar de eigen gemeente in de Eudokia getuigt het van verstrekken van onwaarachtige informatie.
Dan zwijgen we er nog maar over dat deze valse voorlichting zelfs de (voor)pagina's van de krant bereikt heeft.
Het is de zoveelste zonde tegen het negende gebod in de trieste geschiedenis van de kerkscheuring in Kampen-Noord........

Nu de kerkelijke vergaderingen de kant van Eudokia hebben gekozen wordt de Eudokiaraad niet moe om in allerlei correspondentie steevast naar de besluiten van de kerkelijke vergaderingen te verwijzen.
Had men dat maar eens eerder gedaan, toen die besluiten in hun nadeel waren maar men ze keer op keer ontdoken heeft met alle onrechtvaardige nasleep van dien.
Overigens kunnen zelfs tien kerkelijke vergaderingen tot en met synodes de werkelijkheid niet onder tafel vegen en feitelijk onrecht goed praten.
Wettig wordt nooit onwettig, en onwettig wordt nooit wettig als je maar lang genoeg blijft doordouwen.

Gesprek?
Zoals de gemeenteleden weten is er ook tussen de kerkenraad en de Eudokiaraad een briefwisseling geweest. Qua inhoud enigszins vergelijkbaar met de inhoud van de brieven die de Eudokiaraad naar alle gemeenteleden heeft verstuurd.
In mei 2009 hebben wij als kerkenraad en gemeente van de Ichthus een schrijven doen uitgaan met een 'Nadere motivering'.
Met dit schrijven hebben wij behalve de kerken in het kerkverband ook de Eudokiaraad met de broeders en zusters in zijn gemeente opgeroepen de laatste synodebesluiten inzake Kampen-Noord vanwege hun onrechtvaardige inhoud niet te aanvaarden en de broederband met ons te onderhouden.
Daarop heeft de Eudokiaraad gereageerd in een brief d.d. 19 juni 2009.
In het licht van de "opdracht van onze Hemelse Vader één te zijn in Christus" wilden zij graag met de kerkenraad in gesprek.
Onze kerkenraad heeft daarop gereageerd in een schrijven d.d. 14 juli 2009. In deze brief stelden wij dat we deze uitnodiging tot gesprek welwillend wilden benaderen. Wel vroegen wij ons af waar zij dan over zouden willen spreken. We constateerden namelijk dat de Eudokiaraad in zijn brief niet inhoudelijk inging op onze brief van 14 mei. Wij vroegen de Eudokiaraad of hij concreet wilde aangeven waarover hij met ons in gesprek wilde gaan en of hij daarbij ook wilde ingaan op wat wij met beroep op wat de Here ons leert in zijn Woord aan hen hebben voorgelegd.

In een brief d.d. 31 augustus 2009 gaf de Eudokiaraad aan dat hun schrijven van 19 juni een ultieme poging was om met ons een gesprek aan te gaan over onze bereidheid ons te schikken naar de uitspraken van de Generale Synode.
Omdat die bereidheid bij ons niet werd gevonden kon de Eudokiaraad niet anders dan "met intens verdriet constateren dat de band tussen ons en hen op dit moment niet te herstellen is". 
Daarmee werd een punt gezet achter de correspondentie.

Het is maar wat je onder 'een gesprek' verstaat.
We kennen deze manier van omgaan en van 'gesprek'  al van jaren eerder. Als we het rechtuit zouden zeggen, noemen we dat: 'stikken of slikken'!

Wrang komen in dit verband op ons over al die betuigingen van  'intens verdriet' en 'pijn om het gescheiden optrekken' alsook 'hunker om de eenheid in Christus aan dezelfde avondmaalstafel te mogen beleven'.

Wrang, als we nagaan hoe we tóen en nú zonder enige grond als 'kerkscheurders' zijn weggeduwd.

We leggen het bij de Here, die aller harten kent. De Here Die ook weet wat waarheid is, en hoe de werkelijkheid precies was en is.
Psalm 56 (vs. 9) mag ons een troost zijn:
"Mijn omzwerving hebt Gij te boek gesteld,
doe mijn tranen in uw kruik;
zijn zij niet in uw boek?"

Uiteindelijk is niet beslissend wat op aarde wordt afgekondigd, zelfs niet als dat onder aanroeping van de naam van de Here gebeurt.
Beslissend is wat in de hemel geldt.
Mensen op aarde kunnen dat niet ontbinden.
God bindt aan wat Hij vindt. Ook op aarde.

Wat zou het een wonder van Gods genade zijn, als zijn waarheid ons vrij maakt. En ons zo weer met elkaar zou verenigen.
Verscheurde broeder- en zusterbanden zouden dan snel geheeld zijn. Tot wederzijdse vreugde.
En tot vreugde in de hemel.

Wat bij mensen onmogelijk lijkt, is mogelijk bij de Here.
Ook in Kampen.

• Terug